اما و اگرهای رابطه جنسی در دوران عقد
گاهی در دوران عقد، یکی از طرفین اصرار بر برقراری رابطه جنسی دارد و طرف مقابل، بنا به هر دلیلی، نمی‌خواهد که در این دوران، رابطه جنسی داشته باشد. اما سوال اینجاست آیا کسی که تمایل به برقراری رابطه جنسی در دوران عقد را دارد، می‌تواند طرف مقابل را مجبور به انجام این کار کند؟
در رابطه جنسی، چیزی به نام اجبار وجود ندارد و نباید هم وجود داشته باشد. رابطه جنسی، یک رابطه دوطرفه است که باید با رضایت، تمایل و لذت هر دو طرف رابطه، همراه باشد تا یکی خودش را قربانی این رابطه نداند.
چه زن و چه مرد، هرگاه که نیاز به برقراری رابطه داشتند، باید این نیاز را با طرف مقابل خود در میان بگذارند. البته نوع بیان این درخواست هم بسیار مهم است و واکنش به پذیرفتن یا نپذیرفتن این درخواست هم از اهمیت بالایی، به‌خصوص در دوران عقد، برخوردار است.
چرا؟ چون این واکنش می‌تواند نشان‌دهنده احترام ما به نظرات و شرایط فرد مقابل باشد. در واقع برقراری یک رابطه جنسی اجباری، به‌هیچ عنوان توصیه نمی‌شود اما هریک از طرفین باید برای نپذیرفتن این درخواست، دلیل منطقی برای همسر خود بیاورند.
گاهی تقاضای برقراری رابطه جنسی در دوران عقد از سوی آقایان مطرح و از سوی خانم‌ها رد می‌شود و گاهی هم این تقاضا با حفظ چارچوب‌های مربوط به باکرگی و حاملگی‌های ناخواسته از سوی خانم‌ها مطرح و از طرف آقایان رد می‌شود. گاهی هم رابطه جنسی در این دوران، با اجبارهایی انجام می‌شود. در همه این موارد، ممکن است پشیمانی‌ها و دلزدگی‌هایی برای برخی از زوج‌ها ایجاد شود. یعنی افرادی که مجبور به برقراری رابطه می‌شوند، بعدها از اینکه به نظرشان احترام گذاشته نشده است، احساس بدی دارند و آنهایی هم که درخواست جنسی‌شان با پذیرش طرف مقابل همراه نبوده، ممکن است از اینکه به نیازهای طبیعی‌شان در دوران عقد احترام گذاشته نشده است، رنجش خاطر پیدا کنند.
زوج‌های جوان باید در دوران عقد، خیلی راحت درباره نیازهای جنسی خود با همسرشان حرف بزنند و هرگونه تمایل به برقراری یا عدم برقراری رابطه را با دلیل و منطق برای طرف مقابلشان بازگو کنند تا سوءبرداشت و ناراحتی از رفتار آنها پیش نیاید.
در رابطه جنسی، چیزی به نام اجبار وجود ندارد و نباید هم وجود داشته باشد. رابطه جنسی، یک رابطه دوطرفه است که باید با رضایت، تمایل و لذت هر دو طرف رابطه، همراه باشد تا یکی خودش را قربانی این رابطه نداند.
چه زن و چه مرد، هرگاه که نیاز به برقراری رابطه داشتند، باید این نیاز را با طرف مقابل خود در میان بگذارند. البته نوع بیان این درخواست هم بسیار مهم است و واکنش به پذیرفتن یا نپذیرفتن این درخواست هم از اهمیت بالایی، به‌خصوص در دوران عقد، برخوردار است.
چرا؟ چون این واکنش می‌تواند نشان‌دهنده احترام ما به نظرات و شرایط فرد مقابل باشد. در واقع برقراری یک رابطه جنسی اجباری، به‌هیچ عنوان توصیه نمی‌شود اما هریک از طرفین باید برای نپذیرفتن این درخواست، دلیل منطقی برای همسر خود بیاورند.
گاهی تقاضای برقراری رابطه جنسی در دوران عقد از سوی آقایان مطرح و از سوی خانم‌ها رد می‌شود و گاهی هم این تقاضا با حفظ چارچوب‌های مربوط به باکرگی و حاملگی‌های ناخواسته از سوی خانم‌ها مطرح و از طرف آقایان رد می‌شود. گاهی هم رابطه جنسی در این دوران، با اجبارهایی انجام می‌شود. در همه این موارد، ممکن است پشیمانی‌ها و دلزدگی‌هایی برای برخی از زوج‌ها ایجاد شود. یعنی افرادی که مجبور به برقراری رابطه می‌شوند، بعدها از اینکه به نظرشان احترام گذاشته نشده است، احساس بدی دارند و آنهایی هم که درخواست جنسی‌شان با پذیرش طرف مقابل همراه نبوده، ممکن است از اینکه به نیازهای طبیعی‌شان در دوران عقد احترام گذاشته نشده است، رنجش خاطر پیدا کنند.
زوج‌های جوان باید در دوران عقد، خیلی راحت درباره نیازهای جنسی خود با همسرشان حرف بزنند و هرگونه تمایل به برقراری یا عدم برقراری رابطه را با دلیل و منطق برای طرف مقابلشان بازگو کنند تا سوءبرداشت و ناراحتی از رفتار آنها پیش نیاید.