ابراز عشق والدین در برابر کودک چه فوایدی دارد؟
«کودکان ما آن‌گونه می‌شوند که ما هستیم، نه آن‌گونه که دلمان می‌خواهد بشویم.» این جمله نشان می‌دهد که کودکان به ویژه در سنین کودکی که ذهنی تحلیل‌گر ندارند چه میزان بر دیدنی‌های خویش استوارند و به چه مقدار آنچه را که می‌بینند ثبت و ضبط می‌کنند. در چنین شرایطی ابراز عشق والدین به یکدیگر چگونه و به چه اندازه باید باشد؟
کودکان همه چیز را می‌فهمند
ارتباط والدین با هم و احترام و عشقی که به این روابط حکم‌فرماست، اصلی‌ترین محور تأمین‌کننده سلامت روانی کودک است و می‌تواند کودک را مهربان و قدرشناس بار آورد. در مقابل عدم تفاهم و دعواهای شبانه‌روزی، کودکان را گوشه‌گیر، افسرده و پرخاشگر می‌کند و اعتماد به نفس آنها را می‌گیرد. تأثیر این روابط تشنج‌آمیز گاه از طلاق بیشتر است. در واقع اختلافات بین زن و شوهر منجر به از بین رفتن آرامش و صمیمیت در خانواده و در نهایت بی توجهی به فرزندان می‌شود که همه‌ی اینها تأثیرات مخربی بر رشد شخصیتی آنها دارد.
کودکان بسیار دقیق و حساسند و به سرعت یاد می‌گیرند و همه چیز را در حافظه خود ثبت و ضبط می‌کنند. آنها از سنین بسیار پایین تفاوت خشم و غم و شادی، شعف و خنده و گریه را به خوبی درک می‌کنند و نسبت به آن عکس‌العمل نشان می‌دهند، پس کودکان تفاوت رفتارهای والدینشان نسبت به یکدیگر را درک خواهند کرد. آنها از رفتار محبت‌آمیز والدین خود لذت می‌برند و از اینکه احساس کنند والدینشان به یکدیگر وابستگی عاطفی دارند احساس امنیت خاطر می‌کنند. کودکانی که والدینشان دائماً با یکدیگر اختلاف نظر و درگیری دارند و محبت و علاقه‌ای میان آنها جریان ندارد به مرور از والدین خود دور می‌شوند و به دنبال مقصر گرم نبودن کانون خانواده‌شان می‌گردند.
عشق‌ورزی والدین در برابر کودکان، چقدر و چگونه؟
سوال مهم این است که فرزندان باید شاهد چه میزان از رفتارهای محبت آمیز میان والدین باشند. آیا بعد از به دنیا آمدن فرزند، مسیر زندگی زوجین تغییر کرده و باید برخوردی رسمی و توام با احترام با یکدیگر داشته باشند یا اینکه اجازه دارند در مقابل فرزندانشان با هم رفتار محبت آمیز داشته باشند. در بعضی مواقع والدین با این استدلال که ممکن است مشاهده روابط عاطفی میان والدین برای فرزندان مضر باشد از ابراز علاقه و محبت به یکدیگر در مقابل فرزندان سر باز می‌زنند. تحقیقات نشان داده است که ناراحتی‌های عاطفی و اختلالات شخصیتی در میان این دسته از کودکان بیشتر مشاهده می‌شود. در مقابل کارشناسان معتقدند ابراز محبت والدین به یکدیگر جو عاطفی خانواده را گرم‌تر نگه می‌دارد و فرزندان این خانواده‌ها با نشاط و اعتماد به نفس بالاتری پرورش می‌یابند. پس می‌توان گفت برقراری روابط صمیمانه و محبت‌آمیز و ابراز محبت‌های لازم و متعارف نه تنها بدآموزی ندارد بلکه می‌تواند مقدماتی برای آموزش روابط صحیح بین والدین و فرزندان باشد.
البته نباید از این نکته بسیار مهم غافل شد که ابراز محبت در مقابل دیدگان کودکان باید دارای چارچوب مشخص و کاملاً منطقی و معقول باشد و از بعضی امور که خاص روابط شخصی همسران است خودداری شود. زیرا زیاده‌روی در این مورد می‌تواند کودکان را با مشکلاتی نظیر بلوغ زودرس مواجه سازد. همچنین به فرزندان باید آموزش داده شود که والدینشان دارای خلوتی هستند که بسیار محترم است و آنها اجازه وارد شدن به این خلوت را ندارند.
کودکان همه چیز را می‌فهمند
ارتباط والدین با هم و احترام و عشقی که به این روابط حکم‌فرماست، اصلی‌ترین محور تأمین‌کننده سلامت روانی کودک است و می‌تواند کودک را مهربان و قدرشناس بار آورد. در مقابل عدم تفاهم و دعواهای شبانه‌روزی، کودکان را گوشه‌گیر، افسرده و پرخاشگر می‌کند و اعتماد به نفس آنها را می‌گیرد. تأثیر این روابط تشنج‌آمیز گاه از طلاق بیشتر است. در واقع اختلافات بین زن و شوهر منجر به از بین رفتن آرامش و صمیمیت در خانواده و در نهایت بی توجهی به فرزندان می‌شود که همه‌ی اینها تأثیرات مخربی بر رشد شخصیتی آنها دارد.
کودکان بسیار دقیق و حساسند و به سرعت یاد می‌گیرند و همه چیز را در حافظه خود ثبت و ضبط می‌کنند. آنها از سنین بسیار پایین تفاوت خشم و غم و شادی، شعف و خنده و گریه را به خوبی درک می‌کنند و نسبت به آن عکس‌العمل نشان می‌دهند، پس کودکان تفاوت رفتارهای والدینشان نسبت به یکدیگر را درک خواهند کرد. آنها از رفتار محبت‌آمیز والدین خود لذت می‌برند و از اینکه احساس کنند والدینشان به یکدیگر وابستگی عاطفی دارند احساس امنیت خاطر می‌کنند. کودکانی که والدینشان دائماً با یکدیگر اختلاف نظر و درگیری دارند و محبت و علاقه‌ای میان آنها جریان ندارد به مرور از والدین خود دور می‌شوند و به دنبال مقصر گرم نبودن کانون خانواده‌شان می‌گردند.
عشق‌ورزی والدین در برابر کودکان، چقدر و چگونه؟
سوال مهم این است که فرزندان باید شاهد چه میزان از رفتارهای محبت آمیز میان والدین باشند. آیا بعد از به دنیا آمدن فرزند، مسیر زندگی زوجین تغییر کرده و باید برخوردی رسمی و توام با احترام با یکدیگر داشته باشند یا اینکه اجازه دارند در مقابل فرزندانشان با هم رفتار محبت آمیز داشته باشند. در بعضی مواقع والدین با این استدلال که ممکن است مشاهده روابط عاطفی میان والدین برای فرزندان مضر باشد از ابراز علاقه و محبت به یکدیگر در مقابل فرزندان سر باز می‌زنند. تحقیقات نشان داده است که ناراحتی‌های عاطفی و اختلالات شخصیتی در میان این دسته از کودکان بیشتر مشاهده می‌شود. در مقابل کارشناسان معتقدند ابراز محبت والدین به یکدیگر جو عاطفی خانواده را گرم‌تر نگه می‌دارد و فرزندان این خانواده‌ها با نشاط و اعتماد به نفس بالاتری پرورش می‌یابند. پس می‌توان گفت برقراری روابط صمیمانه و محبت‌آمیز و ابراز محبت‌های لازم و متعارف نه تنها بدآموزی ندارد بلکه می‌تواند مقدماتی برای آموزش روابط صحیح بین والدین و فرزندان باشد.
البته نباید از این نکته بسیار مهم غافل شد که ابراز محبت در مقابل دیدگان کودکان باید دارای چارچوب مشخص و کاملاً منطقی و معقول باشد و از بعضی امور که خاص روابط شخصی همسران است خودداری شود. زیرا زیاده‌روی در این مورد می‌تواند کودکان را با مشکلاتی نظیر بلوغ زودرس مواجه سازد. همچنین به فرزندان باید آموزش داده شود که والدینشان دارای خلوتی هستند که بسیار محترم است و آنها اجازه وارد شدن به این خلوت را ندارند.